5 Kasım – 14 Aralık 2019 / Bozlu Art Project Mongeri Binası
Autopoiesis, Semih Zeki resminin bir dönüm noktasına işaret ediyor. Yapının statikliğinden sistemin dinamikliğine doğru bir geçiş söz konusu olan. Parçalar bütünü meydana getirirken bütün, yeniden parçalanıyor ve bu hareket neredeyse biteviye, kendini yeniliyor.
Autopoietik işleyiş, sanatçıyı, fail olmaktan çıkarıyor olabilir mi? Semih Zeki, kendi sözleriyle “resmin resme yolculuğu” olarak nitelediği bu ihtimale açık. Düşünce yüküyle ezilecek resimler tasarlamaktansa resmin kendisinde gerçekleşen bir süreç olduğuna işaret ediyor . Ressam gözlemci konumundayken, resim karanlık noktaları takip ederek yeni resimlere bağlanıyor ve bütün bir işleyiş, ressamı da içine katan bir sistem şeklinde çalışmaya başlıyor; neredeyse bir yaşam döngüsü…
İnsanda, yapıda, kentte ve doğada tecessüm etmiş olan her ne ise, kendini yapısal eşleşmelerle yeniden ve yeniden doğurmaktadır. Yıkımlar, yığınlar, yeniden inşa olanlara devrederken resmedilebilen bir “şey” vardır, sonsuz üretkenlikte ve “orada”dır, ona şahit olunabilir.
Gökçe ÇATALOLUK
Sergideki işlerden bazılarına bu bağlantıdan ulaşabilirsiniz.